Τόσα τριαντάφυλλα μέσα σ’ένα γράμμα δίχως διεύθυνση και αποστολέα
Ξέρω πολύ καλά όμως ποιος τα στέλνει
Άνοιξα την πόρτα μα δε σε βρήκα, μονάχα ένα γράμμα από το δικό σου χέρι
Όσες φορές κι αν ακούσω το χτύπημα στην πόρτα
η καρδιά μου σταματάει όταν δεν είσαι εσύ
Συγνώμη ένας συρμάτινος κόμπος στόλισμα στο λαιμό σου
Κι ο φόβος παρηγοριά στην συντροφική μοναξιά σου
Σε κάθε φύλλο διαβάζω χαραγμένο το όνομά σου
Σαν ακάλεστος επισκέπτης έρχομαι στα όνειρα σου
Το μόνο μέρος που κλέβω τα ένοχα φιλιά σου
Συννεφιασμένο χαμόγελο σε χάρτινο ηλιοβασίλεμα 
Κάπου εκεί νιώθω απαλά τα δάχτυλα σου να αγγίζουν το δέρμα μου
Και μια μεθυσμένη μελωδία ξεπροβάλλει στις νότες του ποταμιού που έπνιξα την ντροπή
Σαν χιονισμένη έρημος που συναντάει τον βυθό 
Σε περιμένω να εμφανιστείς στον χαμένο χάρτη που χωράει τις σκιές μας
Τότε θα μπορέσω να μυρίσω τα τριαντάφυλλα που έστειλες.