ΣΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΤΟ ΦΕΥΓΙΟ ΜΟΥ

Στέκομαι σιωπηλός και παρατηρώ μια περίεργη σκιά να μου καταβροχθίζει το φως
Νιώθω σαν θεατής σε μια τραγική κωμωδία
Όπου ηθοποιοί είμαστε όλοι μαζί εσύ κι εγώ
Αλλά δυστυχώς αυτό δεν είναι θέατρο ούτε αυτό το τραγούδι είναι παρωδία
Είναι η ζωή μας η εποχή που δίνουμε κατεύθυνση στην μοίρα και στο μέλλον μας
Όμως να χαρείς πες μου προς τα πού οδεύει και σε ποια μονοπάτια την οδηγούμε
Μετά από 100 χρόνια βυθισμένοι στο σκοτάδι καταφέραμε να απελευθερωθούμε από τις σκουριασμένες χειροπέδες
Όμως αυτό δεν αρκεί διότι ανάμεσα μας συνεχίζουν να χτυπάνε μαραμένες καρδιές
Πες μου λοιπόν τι κάνουμε για αυτούς
Σε ποια ερείπια έχει τραυματιστεί η τιμή του αδερφού για τον αδερφό
Αυτό είναι ένα εξοφρενικό <<ατυχές συμβάν>> το όποιο δεν πίστευα ποτέ πως θα συνέβαινε
Γι αυτό μη φοβάσαι και σήκω ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΜΑΣ ΡΙΞΕΙ ΟΤΑΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ
Έκτακτη ανάγκη
Που επιδεινώνεται από εχθρικές αξιώσεις 
Περιτριγυρισμένη από πολιτική ανευθυνότητα 
Φορτωμένη από παρανοϊκές τάσεις δήθεν πατριωτισμού
Ο οποίος συνοδεύεται από έναν οδυνηρό ήχο που σε παγιδεύει σε μονοπάτια αρχαιολαγνείας και τροφοδοτεί το λάθος να εξυμνείς το ένδοξο παρελθόν δίχως να κάνεις τίποτα ουσιαστικό για το παρόν
Κάτι το οποίο ένα υγιές μυαλό μπορεί και πρέπει να αποφύγει
Γιατί πρέπει να συνυπάρχει μεταξύ μας αυτός ο αναθεματισμένος φόβος?
Τι είναι αυτό που τον θηλάζει και τον φουντώνει 
Γιατί δεν καταλαβαίνουμε πως ο φόβος μας οδηγεί σε μυστηριώδεις άγνωστους δρόμους
Καθόμαστε αποχαυνωμένοι και απολαμβάνουμε το θεαθήναι και την μαστούρα του καπνού χωρίς να συνειδητοποιήσουμε πως αυτός ο καπνός προέρχεται από τη φωτιά που καίει το σπίτι μας και τη ζωή μας 
και από τη μια στιγμή στη μια στην άλλη θα πέσουμε σε κώμα
με πολύ σοβαρές επιπτώσεις 
Αλλά ποιός είναι ο φυσικός και ο ηθικός αυτουργός 
Ποιος να είναι άραγε υπεύθυνος για όλο αυτό
Νομίζετε πως η απάντηση είναι άγνωστη και υψίστου σημασίας?
Από τη στιγμή που αρνούμαστε να δεχτούμε πως μερίδιο της ευθύνης
Το έχουμε κατοχυρώσει δικαιωματικά στον ανυπέρβλητο αλάνθαστο εαυτό μας
Διφορετικά είμαστε τόσο ηλίθιοι άραγε που συμβαίνουν πράγματα κάτω από τη μύτη μας και αγνοούμε την ύπαρξή τους?
Γίνονται εγκλήματα αδικίες αμαρτήματα που δε θα τιμωρηθούν και θα εξαφανιστούν μόνο εάν τα αντικρίζουμε και δεν τα πολεμάμε από κοινού οργανωμένα
Σταμάτα 
Είπα στον εαυτό μου
Και σκέφτομαι πως ο καθένας έχει καταντήσει να βλέπει τον κόσμο γύρω από τον εαυτό του
Εάν είσαι κουρασμένος απελπισμένος και αγανακτισμένος τότε πάψε πια να ανέχεσαι να σου καταρρακώνουν το ηθικό 
Άνοιξε επιτέλους τα μάτια
Βρες την τοποθεσία που σου ταιριάζει
Σταμάτα να βρίσκεσαι σε λάθος θέση
Και αν όντως έχεις ανάγκη από αλλαγή τότε άσε τα λόγια τις ιδεολογίες τις πολιτικές τις στρατηγικές τις νοοτροπίες που με την σιωπή και την αδράνεια σου υπηρετείς τόσο καιρό
Κάνε τουλάχιστον κάτι μικρό από τη δουλειά που σου αναλογεί κι αν όχι για σένα τουλάχιστον για αυτούς που αγαπάς και σ’ αγαπάνε
Μέχρι χθες κουβαλούσα ένα παλαιό κι αιώνιο άγχος
Αλλά ποτέ δεν το άφησα να με πτοεί
Και να ήταν μόνο αυτό καθημερινά γεννιέται άλλο ένα
Μα ποτέ όσα άγχη κι αν μαζευτούν
Όσοι φόβοι κι αν με περικυκλώσουν ποτέ τους δε θα με στείλουν στην άβυσσο 
Κι αυτό επειδή η ζωή μου έμαθε πως η ευτυχία η αγάπη κι η χαρά ποτέ δεν έρχονται από μόνα τους
Πρέπει να παλεύεις γι αυτά κι ας τα θεωρείς δεδομένα κι αυτονόητα
γιατί στο κάτω κάτω της γραφής ευλογημένος θα είναι αυτός που ματώνει προσπαθεί ελπίζει ονειρεύεται και όχι εκείνος που περιμένει ένα θαύμα να τον σώσει 

Antonio 2/3/2012