"Με αφορμή, κείμενα και γεγονότα που μειώνουν την αξία της ειρηνοποιού «μη βίας» και εξιδανικεύουν την πρωτόγονη δράση της βίας κρατών και λαών, θέλω να ρωτήσω: έχει κανείς δει άτομα της ελίτ των πλουσίων ή των κυβερνήσεων της εξουσίας να εμπλέκονται ποτέ σε καυγάδες, σε επεισόδια καταστολής ή πολέμους προσωπικά οι ίδιοι; Αυτά τα βαθιά κοιμισμένα άτομα δεν έχουν την δύναμη να το κάνουν, πληρώνουν πολλαπλάσια άλλα που ζουν ανάμεσά μας και το κάνουν. Οι παγκόσμια αυτή ελίτ απαρτίζεται από κάποιες δεκάδες άτομα σε ολόκληρο τον πλανήτη κι αν τους απομονώσει κανείς σε μια σπηλιά θα ικετεύουν για έλεος, είναι θλιβεροί! Αυτά τα θλιβερά ανθρωπάκια όμως, μέσα από μεθόδους και διαδικασίες κλεμμένων(από αρχαίους θησαυρούς) γνώσεων, μπορούν και «κρατούν» τον κόσμο στα χέρια τους. Κι όμως, τα επίσης βαθιά κοιμισμένα «παπαγαλάκια», της κόντρα βίας στην βία, αφελώς έχουν τη ψύχωση να προωθούν τέτοιες ιδέες φανατισμού, μίσους και αιματηρής σύγκρουσης ως λύση, λες και δεν υπάρχει η δύναμη της ευφυΐας του πνεύματος. Διαβάζω λοιπόν κείμενα, που στερούνται έμπνευσης, διορατικότητας, χρώματος, μελωδίας, οραματισμού, έρωτος, ποίησης. Και τι ιδέα για έναν άλλο κόσμο ονειρικό μπορούν να σου προσφέρουν με τόσο ψύχος; Απερίσκεπτα δηλητηριάζουν, παγώνουν, φθείρουν την ψυχή όσων σαν πρόβατα τους ακολουθούν με οργή, αντιδικία, ζήλια, φθόνο για τους πλούσιους και τους κυβερνώντες (πράγμα που υποδηλώνει πως απλά εποφθαλμιούν να γίνουν «χαλίφηδες στην θέση του χαλίφη»), νοήματα τα οποία έντεχνα υποβόσκουν στις προτάσεις των κειμένων. Στενόμυαλες, ξεπερασμένες απόψεις, που στο παρελθόν έχουν σαν υπομόχλια προπαγανδίσει το αιματοκύλισμα λαών και τους έχουν παρασύρει σε εμφυλίους. Το αποτέλεσμα είναι να δίνουν δικαιώματα και την σκυτάλη σε απατεώνες «Σωτήρες» για χτίσιμο δικτατοριών, δυναστειών και αυτοκρατοριών. Η βία ενάντια στη βία είναι ανοχή, εθισμός και εξάρτηση στη βίαiως τρόπος ζωής. Ποτέ δεν θα πάψει ο πόλεμος όσο υπάρχει μέσα μας. Το τι οικοδομούμε στον κόσμο (έξω μας) ισούται με το τι επιτρέπουμε να σκεφτόμαστε και αισθανόμαστε μέσα μας, καθώς το εξωτερικεύουμε ως αξιωματική συμπεριφορά. Πλούσιοι και φτωχοί, μαύροι και λευκοί, μικροί και μεγάλοι, βόρειοι και νότιοι, αρχαίοι και σύγχρονοι πολίτες του κόσμου ιδρώνουμε για την επιβολή, την εξουσία, τον έλεγχο επί των άλλων. Σε όποια βαθμίδα, κύκλο, τάξη, ομάδα κι αν βρισκόμαστε… αν αυτό δεν πάψει μέσα μας δεν θα πάψει και έξω μας (μεταξύ μας) αυτή η αυτοκαταστροφική τριβή. Αυτή η απολίτιστη-αντιανθρώπινη συμπεριφορά, μέχρι σήμερα, δεν έχει παράγει ειρήνη, δικαιοσύνη, αγάπη, ελευθερία, ισότητα!
Αν συζητούσαμε για ΙΣΟΤΗΤΑ θα ήταν (ίσως) ΩΡΙΜΟ να μιλάμε για ΙΣΑ μεταξύ μας ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ: διευκόλυνσης, μεταχείρισης, ευκαιρίας, δικαιοσύνης, αμοιβής, πρόνοιας, προσφοράς γνώσης, αναγνώρισης της οντότητας. Αλλά, αυτά θα άνηκαν σε έναν άλλο καλλιεργημένο και ελεύθερο κόσμο απούσας ταξικής, φυλετικής, εθνικής ή άλλης μωρής διάκρισης· σε έναν κόσμο, με φιλοσοφημένη κουλτούρα ευγένειας, ευσπλαχνίας, κατανόησης, ομαλότητας,ισορροπίας, ειρήνης. Ο οποίος, δεν θα κοιμόταν στον «ξύπνιο» του· ενώ, το βράδυ στον «ύπνο» του αυτόβουλα θα πετούσε στ’ αστρικά συμπλέγματα των κόσμων, περνώντας το κατώφλι της φαντασίας και όχι βαθιά μέσα του σαν αυτόνομες οντότητες να ονειρεύονται οι κακίες, οι φοβίες, οι ενοχές και τα απωθημένα του υποσυνείδητου σε εφιάλτες… ή μπας και απολαύσει καμιά ονείρωξη…
Παρόλο που σήμερα αυτός ο κόσμος δεν υπάρχει, μπορούμε να σπέρνουμε την ιδέα και να καλλιεργούμε τους εαυτούς μας στην αυτογνωσία για να αναδείξουμε αξίες, τέχνες,χαρές, γνώσεις και αληθινή ευμάρεια που τώρα δεν φανταζόμαστε πως υπάρχουν. Όμως ο κοιμισμένος δεν δύναται να γνωρίσει τον εαυτό του, κατά συνέπεια δεν δύναται να τον αλλάξει και αυτό συνεπάγεται πως ο κόσμος δεν πρόκειται να αλλάξει από κοιμισμένους. Γι’ αυτό και χιλιετηρίδες τώρα δεν έχει αλλάξει. Εξελίσσεται τεχνολογικά, επιστημονικά αλλά σαν άνθρωπος πνευματικά δεν ανελίσσεται. Οι ιδέες του είναι κατευθυνόμενες, οι θεωρίες του ελαττωματικές, τα συναισθήματα υποταχτικά και οι πράξεις του μοιρολατρικές. Ανώφελες επαναστάσεις κοιμισμένων που ξερνούν μίσος, βία, πόνο, αίμα, τρόμο, πείνα, λύπη, δυστυχία με μικρά διαλύματα χαράς και μετά υποτροπιάζει ξανά προς τον μίσος, την αδικία, την αιματοχυσία.
Όταν θέλεις να καθαρίσει ο κόσμος από την βρωμιά, την δυσοσμία, την σαπίλα καθώς οι άλλοι σπέρνουν γύρω σου αγκάθια βίας, εάν κι εσύ κάνεις το ίδιο (αντί να σπέρνεις λουλούδια) σε τι περιβάλλον θα συνεχίσεις να βρίσκεσαι;
Όταν χυνόμαστε σε πόλεμο με τις δυνάμεις καταστολής κι αυτές μαζί μας, εκείνο που τελικά συμβαίνει είναι ότι κάνουμε μεταξύ μας πόλεμο. Και οι δύο πλευρές ανήκουμε στην ίδια κοινωνική τάξη. Το ίδιο ισχύει και στους πολέμους μεταξύ χωρών. Έτσι, δεν πολεμάμε κανένα αφεντικό, κανένα οργανωμένο συμφέρον πολυεθνικών κλπ. Στην ουσία, κανένας δεν κερδίζει από έναν πόλεμο παρά μόνον η καταστροφή, συνέπια πρωτόγονης συμπεριφοράς του ανθρώπου.
Όταν η βαθιά επιθυμία σου για γκρέμισμα του απάνθρωπου συστήματος, στο οποίο ζούμε, δεν γεννάει ιδέες που να εμπνέουν τρόπους για απαλοιφή της αρχέγονης-ζωώδους βίας από μέσα μας αλλά αντιθέτως εγείρεις παιδιάστικη, μηχανική αντίδραση κόντρα σε ότι σε καταπιέζει, τότε, η αναφορά και μόνο στην βία είναι προβοκάτσια. Εξυπηρετεί θαυμάσια έναν ολόκληρο μηχανισμό, στημένο στα μέτρα της εξουσίας και το μόνο που σαμποτάρεις είναι η ζωή σου, μια ματιά στην ιστορία το αποδεικνύει περίτρανα. Έχεις μυαλό; Χρησιμοποίησέ το! Η μηχανική μυϊκή αντίδρασή σου (με βία και όχι με ευφυΐα) στην αντίστοιχη δράση των μαριονεττών καταστολής, που ανόητα υπακούουν στην κάθε βάρβαρη εξουσία, δεν είναι παρά μια παγίδα να παραμένεις υποχείριο. Αυτοί χτυπούν τον ταμπουρά κι εσύ σαν πίθηκος χορεύεις.
Η ευφυής δράση (που δεν μπορεί να διανοηθεί και οραματιστεί ο εγκλωβισμένος στο νόμο των αντιθέτων ανθρωπάκος) η οποία θα ήταν η υπερβατική δράση, δεν είναι εξαρτημένη από το πώς χτυπά ο ταμπουράς, είναι καθαρά θέμα ανθρώπων που δεν κοιμούνται συνειδησιακά κατά την διάρκεια της σωματικής εγρήγορσης. Η παιδεία του κοιμισμένου δεν του επιτρέπει -όσο επαναστατικός κι αν είναι- να συλλάβει την ιδέα των απίστευτων δυνάμεων που έχει μια τέτοια επαναστατική συμπεριφορά-στάση ζωής και την αποτελεσματικότητά της στην απαλοιφή των τάξεων,των συνόρων, των διακρίσεων, των ανισοτήτων, της πείνας, των ασθενειών τουκόσμου μας.
Το να ξυπνά κανείς στην πραγματικότητα είναι ένα άφατο «όνειρο», μετά… όλα ξεκαθαρίζουν και παίρνουν τον δρόμο της αλλαγής του κόσμου. Για τον ύπνο αυτό, που τώρα διακατέχει τον επονομαζόμενο άνθρωπο, η ελίτ της εξουσίας των κοιμισμένων θνητών χρηματοδοτεί με όσα-όσα τους πάντες και τα πάντα (φαρμακοβιομηχανίες, Χόλυγουντ, θρησκείες, πολιτικούς, στρατούς, αστυνομίες, μυστικές υπηρεσίες, τηλεοπτικούς σταθμούς και άλλα...), ώστε να διατηρείται σε υψηλά επίπεδα λήθαργου η εν δυνάμει συνείδηση. Ο κόσμος μας είναι ελεγχόμενος επειδή κοιμάται, κι όποιος κοιμάται μπορεί να λειτουργεί μόνο ως μια αναλώσιμη μαριονέτα. Μαριονέτα όσο και όπως όλα τα μέσα που (σε παρένθεση) προανέφερα πως χρηματοδοτούνται για να υποβοηθούν στον υπνωτισμό και μαζικό έλεγχο των λαών. Σκοπός τους είναι να φυτοζωείς και να υποκλίνεσαι, να βιάζεσαι και να προσκυνάς, να χλευάζεσαι και να γονατίζεις κι αν διαμαρτύρεσαι να αποκεφαλίζεσαι! Σκοπός τους είναι να είσαι αγχωτικός, στενάχωρος, τυψομανής, φοβικός, εξαρτημένος από το κάθε τι. Το ξέρουμε! Ενός κοιμισμένου ή ναρκωμένου μπορείς να του κάνεις ότι θες: από πλύση εγκεφάλου για οτιδήποτε έως λοβοτομή και αφαίρεση οργάνων, δεν θα καταλάβει τίποτα. Αυτό είναι που ήδη συμβαίνει, πώς να το έχουμε πάρει είδηση χωρίς ξύπνια συνείδηση;
Το να ξυπνά κανείς στην πραγματικότητα… είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο, ιδιαιτέρως εάν νομίζει πως είναι ήδη ξύπνιος επειδή έχει την αίσθηση της σωματικής εγρήγορσης (και των πέντε αισθήσεων) μετά από τον ύπνο του κρεβατιού. Η ανθρωπότητα, όλη, είμαστε σε βαθύ συνειδησιακό ύπνο· ζούμε μια ψευδαίσθηση και σαφώς θα πρέπει να διαχωρίσουμε την έννοια της ευσυνειδησίας (καλοσύνης, ανθρωπιάς, αλτρουισμού κλπ.) από την κατάσταση της ξύπνιας - αφυπνισμένης - επαναστατημένης συνείδησης η οποία απαιτεί ενεργητική συμμετοχή στο να είμαστε στην πραγματικότητα του παρόντος: εδώ και τώρα! Διαχωρισμός απαιτείται επίσης από την έννοια της επίγνωσης μιας κατάστασης (π.χ. ξέρω πως είμαι εδώ ή εγώ πήρα την τάδε απόφαση, φράσεις που εννοούν πως απλά αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξή μας ή κάναμε κάτι εις γνώση μας) πράγμα που δεν σημαίνει πως βρισκόμαστε σε συνειδησιακή εγρήγορση αλλά ξέρουμε πως υπάρχουμε και σκεφτόμαστε. Το οποίο, δεν διαφέρει από τον ύπνο στο κρεβάτι, αφού ούτε εκεί καταλαβαίνουμε πως κοιμόμαστε και ζούμε τις υποσυνείδητες σκέψεις μας με εικόνα, ήχο, συναισθήματα κλπ. μετατρέποντας τα σε όνειρο. Μόνο όταν σηκωθούμε απ’ το κρεβάτι καταλαβαίνουμε πως πριν κοιμόμασταν. Κάπως έτσι, όταν μια οποιαδήποτε μέρα κάποιος έχει την εμπειρία του να ξυπνήσει συνειδησιακά -έστω για μια στιγμή- τότε ξέρει πως όλη την προηγούμενη διάρκεια της ζωής του ήταν κοιμισμένος και άρα κατευθυνόμενος. Για παράδειγμα: ο φόβος, που είναι παντού παρών, δεν υπάρχει στο τώρα. Η στιγμή του παρόντος δεν χωράει ταύτιση με σκέψεις, ιδέες και συναισθήματα που δεν ανήκουν στην πραγματικότητα και πιθανόν να προέρχονται από ανασφάλειες ή λανθασμένη αντίληψη και ερμηνεία γεγονότων. Ένας ξύπνιος κόσμος θα ήταν απ-αλλαγμένος από το μη αντικειμενικό, άρα, ελεύθερος από το ψέμα, την απάτη, την ψευδαίσθηση και την δυνατότητα πλύσης εγκεφάλου των υπνωτιστών αρχόντων, των θρησκειών, των πλουτοκρατών και των πολιτικών. Κανείς δεν μπορεί να χειραγωγήσει έναν κόσμο που ζει στην πραγματικότητα, εδώ και τώρα, γιατί ο κόσμος αυτός άμεσα αντιλαμβάνεται και ξεκαθαρίζει κάθε μήνυμα ή πληροφορία που προέρχεται από τον έξω κόσμο, μέσω των αισθήσεων προς τα μέσα του.
Το «εδώ και τώρα» είναι μια φράση πολιτικά παραφρασμένη και το μάρκετινγκ την εκμεταλλεύεται προσοδοφόρα για τις πολυεθνικές κοράκια. Το να είμαι εδώ, στο παρόν,τώρα και όχι να είμαι εδώ αλλά να ονειρεύομαι ή σκέφτομαι το παρελθόν ή το μέλλον σημαίνει να είμαι ξύπνιος στην πραγματικότητα των πέντε αισθήσεων. Το να βιώνω και να αυτό-παρατηρώ τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου (πως λειτουργούν, από πού προέρχονται, γιατί και ποιο το αποτέλεσμα τους), σε πραγματικό χρόνο, εδώ και τώρα, προφανώς θα με οδηγήσει στο να γνωρίσω τον εαυτό μου.
«Ζω τι στιγμή» επίσης είναι μια φράση που χρησιμοποιούμε εσφαλμένα ή είναι προωθημένη εξεπιτούτου με διαστρεβλωμένη έννοια. Το να θυμάμαι να είμαι εκεί που πατώ και αναπνέω, εδώ και τώρα, είναι το να ζω τι στιγμή χωρίς με το νου να είμαι αλλού.
Ζω τι στιγμή, είναι το να είμαστε παρόντες σε αυτό που κάνουμε (εργασία, συζήτηση,βόλτα κλπ.) χωρίς να είμαστε αφηρημένοι ή να σκεφτόμαστε κάτι άλλο ξεχασμένοι. Ζούμε τι στιγμή όταν είμαστε αντιληπτικοί (μέσω των πέντε αισθήσεων) απ’ ότι συμβαίνει γύρω μας, χωρίς να σχολιάζουμε για ότι συμβαίνει, ενώ συγχρόνως έχουμε στραμμένη μέσα μας την προσοχή αυτό-παρατηρούμενοι για το πώς αντιδρούν οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας. Οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας, αντιδρούν έτσι κι αλλιώς, με μας ή χωρίς εμάς… εκείνο όμως, που μας ενδιαφέρει στην αυτοπαρατήρηση είναι να μάθουμε τι, πως και γιατί συμβαίνει μέσα μας. Με εργαλείο την προσοχή στραμμένη σε ένα αντικείμενο, οι επιστήμονες παρατηρούν, καταγράφουν αναλύουν, συμπεραίνουν και μαθαίνουν τον κόσμο γύρω τους. Εάν αυτή η ίδια δυνατότητα, της προσοχής στραμμένης προς τα μέσα μας δεν μετατραπεί σε ικανότητα (με το να την ελέγχουμε εμείς συνειδητά) χωρίς να ξεχνιόμαστε αφηρημένοι σε κάτι άλλο από αυτό που κάνουμε, δεν θα περάσουμε στο μονοπάτι της αυτογνωσίας και η ελευθερία θα παραμείνει ένα απατηλό όνειρο για τους αφελείς ρομαντικούς μιας χίμαιρας.
Ζω τι στιγμή, είναι: βλέπω, ακούω, οσμίζομαι, γεύομαι και με την αφή αισθάνομαι ό,τι από το εξωτερικό περιβάλλον έρχεται σε επαφή μαζί μου, χωρίς να με παρασύρει καμία σκέψη (σχόλιο), φαντασίωση ή συναίσθημα είτε αυτά προέρχονται ξεκάθαρα από τις ήδη υπάρχουσες διεργασίες του υποσυνείδητου, είτε έχουν αφορμή κάποιο εξωτερικό ερέθισμα το οποίο μηχανικά προκαλεί την αντίδραση του υποσυνείδητου. Σκέψεις πάνταυ πάρχουν και δεν μπορώ να τις σταματήσω, μπορώ όμως να γίνω παρατηρητής τους. Εάν παρασυρθώ (όπως κάνω σε όλη την ζωή μου) από μια υποσυνείδητη σκέψη η οποία συμπεριφέρεται κάπως παρόμοια με έναν θεατρικό υποβολέα (ή το ότο κιού των τηλεπαρουσιαστών της τηλεόρασης) και αρχίσω συνειρμικά να συμμετέχω, τότε, θα ξεχαστώ και θα χάσω την εγρήγορση (θα κοιμηθώ συνειδησιακά). Κάποια στιγμή, μετά από λεπτά, ώρες, μέρες ή και μήνες μπορεί να ξαναθυμηθώ την προσπάθειά μου να ζω τι στιγμή (να είμαι εδώ και τώρα) και τότε θα καταλάβω πως όλο τοπροηγούμενο διάστημα κοιμόμουν. Σκέψεις μέσα στο νου θα υπάρχουν πάντα, αλλά, εάν δεν τους δίνω σημασία διατηρώντας μια ουδέτερη θέση (σαν τρίτος) και συνεχίσω να τις παρατηρώ θα μαθαίνω την προέλευση και την λειτουργία τους. Έτσι, μαθαίνοντας τον εαυτό μου μπορώ να έχω αυτοέλεγχο και μετά δεν είναι δυνατόν κάποιος άλλος να μου ασκήσει έλεγχο. Το κατώφλι της ελευθερίας, τότε, δεν θα είναι μια ουτοπία αλλά μια πραγματικότητα εμπρός μου!
Εάν κάνουμε ένα πείραμα, θα το επιβεβαιώσουμε ξεκάθαρα και άμεσα!
Συχνά ακούω άτομα, που λένε πως είναι αφυπνισμένα και με αυτό εννοούν πως είναι υποψιασμένοι, σκεπτόμενοι, πληροφορημένοι επαναστάτες με θεωρίες για τα της ζωής και του θανάτου, για κοινωνιολογικές, πολιτικές, επιστημονικές και τεχνολογικές θεωρίες ή εκείνες που έχουν να κάνουν με άλλες διαστάσεις, κόσμους, εξωγήινους, ξωτικά και φαντάσματα. Κι επειδή ασχολούνται με αυτά νομίζουν πως είναι και ξύπνοι ή μυημένοι. Δεν είμαι ειδήμων, δεν γράφω ως ξύπνιος αλλά ως ερευνητής μιας αλήθειας που πειραματίστηκα, και που το ευρύ φάσμα των αναζητητών δεν γνωρίζουν ακόμα ή δεν κατάλαβαν εάν την άκουσαν, ή (εγωιστικά) δεν τους συμφέρει να το επιβεβαιώσουν στον εαυτό τους (αφού δεν δέχονται πως κοιμούνται). Το πώς γίνεται να καταλάβει, να πειραματιστεί και να επιβεβαιώσει κανείς ότι πράγματι είναι κοιμισμένος, και το τι πρέπει να κάνει ώστε να ξυπνήσει… στ’ αλήθεια, είναι το μεγάλο θέμα της ανθρωπότητας για να απελευθερωθεί από την βαρβαρότητα, τον κανιβαλισμό, την δυστυχία που προκαλούν οι τύραννοι και μετά ο υποταχτικός εαυτός της! Μακρύς ο δρόμος της αφύπνισης -δε λέω- μα ετούτος που βαδίζουμε είναι αιώνες πιο μακρύς, τραχύς, αιματηρός,επίπονος και πάνω απ’ όλα μάταιος, γιατί είναι τροχός και όχι δρόμος!!!
Ημεγαλύτερη πράξη αντίστασης, ως εναρκτήριο λάκτισμα προς την επανάσταση, είναι το ξύπνημα του σκλάβου στην ανυπακοή", Ο Φανοποιός της Ερημιάς.
0μορφοι ειναι εκεινοι που γελανε! Γ.Χ.