Παίρνω ένα πινέλο και ζωγραφίζω...χαμόγελο στο θολό πρόσωπό σου
Θα βρεις τον χαμένο σου εαυτό στην παιδική χαρά να απολαμβάνει την ομορφιά από το πράσινο , να τρέχει πέρα δώθε, να τον λούζει ο ήλιος με την απέραντη χρυσή ακτινοβολία του. 
Αλήθεια πότε και πώς μεγάλωσες τόσο απότομα 
Κρατάω στα χέρια μου φωτογραφίες που δηλώνουν ότι κάποτε μπορούσες να ζήσεις χωρίς όλα αυτά που σήμερα θεωρείς απαραίτητα, ένα απλό χαρτί με χρώματα έχει την δύναμη να μου θυμίζει ότι κάποτε ήσουν ο πρωταγωνιστής στην παράσταση κι αναρωτιέμαι τι έφταιξε που η φθορά σε κατατάσσει πλέον στο πιο περιζήτητο διακοσμητικό στοιχείο που εξυπηρετεί πλασματικές ανάγκες που υποκλίνονται στα κενά και τις ανασφάλειες σου...