Λατρεύεις τις λέξεις και κόσμους εντός μου, όπως έκανες πάντα

κι εγώ αναζητώ τη μορφή σου.

Μάταια όμως γιατί τα σημάδια που άφησες πίσω σου

μου θυμίζουν πως δε θες να με δεις.Και ξέρω πως ανθίζεις μακρυά μου.

Στην πόρτα σου γέρνω κάθε πρωί μα ποτέ δεν την ανοίγω.

Φοβάμαι να θυμηθώ πόσο σ'αγάπησα, πόσο εύκολα με ξέχασες.

Πλάσαμε μαζί μια άλλη διάσταση και επικοινωνούσαμε.

Μέσα απ'αυτήν σου μιλώ και πάλι.

Δεν περιμένω να μ'αγαπήσεις

Μόνο να μιλάμε βαθιά όπως τότε.

Φοβάμαι να σου πω τις αλήθειες μου, κι είναι πολλές.

Ξέρω θα με κρεμάσεις κι εσύ όπως όλοι.

Με τρομάζουν όσα μπορώ να διαβάσω.

Προσπαθώ ακόμα να ξεχάσω το σκίρτημα που φέρνει η μορφή σου ( κι η φωνή σου )

Κι αυτό το σμιλευμένο χαρτί καθόλου δε θα με βοηθήσει.

Τελευταία οι λέξεις δεν βρίσκουν το δρόμο τους.

Γαργαλώ τα συναισθήματα και σε βρίσκω κάτω απ'όλα.

Φυτρώνεις σαν σκέψη που υπήρχε πάντα.

Αναδιπλώνεσαι και υπάρχεις ξανά

Κάθε φορά πιο δυνατή, πιο μεγάλη.

Σ'αγγίζω με τη νόηση.

Μοναξιά είναι όταν δεν αναπνέεις δίπλα μου,

όταν δε γεμίζεις τον κόσμο μου νότες,

όταν δε με χαϊδεύει το χαμόγελό σου!

Παίρνω ένα πινέλο και ζωγραφίζω...χαμόγελο στο θολό πρόσωπό σου
Θα βρεις τον χαμένο σου εαυτό στην παιδική χαρά να απολαμβάνει την ομορφιά από το πράσινο , να τρέχει πέρα δώθε, να τον λούζει ο ήλιος με την απέραντη χρυσή ακτινοβολία του. 
Αλήθεια πότε και πώς μεγάλωσες τόσο απότομα 
Κρατάω στα χέρια μου φωτογραφίες που δηλώνουν ότι κάποτε μπορούσες να ζήσεις χωρίς όλα αυτά που σήμερα θεωρείς απαραίτητα, ένα απλό χαρτί με χρώματα έχει την δύναμη να μου θυμίζει ότι κάποτε ήσουν ο πρωταγωνιστής στην παράσταση κι αναρωτιέμαι τι έφταιξε που η φθορά σε κατατάσσει πλέον στο πιο περιζήτητο διακοσμητικό στοιχείο που εξυπηρετεί πλασματικές ανάγκες που υποκλίνονται στα κενά και τις ανασφάλειες σου...

Τόσα τριαντάφυλλα μέσα σ’ένα γράμμα δίχως διεύθυνση και αποστολέα
Ξέρω πολύ καλά όμως ποιος τα στέλνει
Άνοιξα την πόρτα μα δε σε βρήκα, μονάχα ένα γράμμα από το δικό σου χέρι
Όσες φορές κι αν ακούσω το χτύπημα στην πόρτα
η καρδιά μου σταματάει όταν δεν είσαι εσύ
Συγνώμη ένας συρμάτινος κόμπος στόλισμα στο λαιμό σου
Κι ο φόβος παρηγοριά στην συντροφική μοναξιά σου
Σε κάθε φύλλο διαβάζω χαραγμένο το όνομά σου
Σαν ακάλεστος επισκέπτης έρχομαι στα όνειρα σου
Το μόνο μέρος που κλέβω τα ένοχα φιλιά σου
Συννεφιασμένο χαμόγελο σε χάρτινο ηλιοβασίλεμα 
Κάπου εκεί νιώθω απαλά τα δάχτυλα σου να αγγίζουν το δέρμα μου
Και μια μεθυσμένη μελωδία ξεπροβάλλει στις νότες του ποταμιού που έπνιξα την ντροπή
Σαν χιονισμένη έρημος που συναντάει τον βυθό 
Σε περιμένω να εμφανιστείς στον χαμένο χάρτη που χωράει τις σκιές μας
Τότε θα μπορέσω να μυρίσω τα τριαντάφυλλα που έστειλες.

Σε περασμένους καιρούς αγάλλομαι στα ψιμύθια της καρδιάς σου
Εσχατόγηρο κι αλησμόνητο ηχεί το πέρασμα σου 
Αγκυροβολημένες Θύμισες καταχωνιάζω στης θλίψης το ποτάμι
Η δαχτυλιά που χάραξες αρνείται να σβηστεί στο ιδρωμένο τζάμι 
Σε ξέγνοιαστη άβυσσο σιωπηλός αδημονείς
Το μουτζουρωμένο χαμόγελο της νεράιδας στα ξεραμένα χείλη της να δεις
Έσπειρες γλυκά στην έρημο νερά
Τον φόβο τον τρόμαξες με ευθύβολη ματιά
Ο θάνατος ειρωνικός και κίβδηλος θαρρεί πως όλους τους νικά
Ανήμπορος κι οργισμένος βλέπει την ψυχή σου να τον φτύνει από ψηλά
Περήφανος στους αγγέλους μου τάζεις αστέρι χρωματιστό
Είσαι αυτός που πριν γεννηθείς ένιωθα αδερφό
Μια αλάνθαστη μοίρα έσκισε της σελίδες του ημερολογίου σου
Έχασε όμως την μελωδία που πηγάζει από τα πλούτη που αρνείται ένας 
Φτωχός.... 

Παγιδευμένος κι απόψε στο όνειρο που ποτέ δεν είδες
Παρακολουθώ τα βήματα σου σκυθρωπός και ζοφερός
Θέλω τόσο πολύ να δω που πας , Άραγε που με πας
Σε μονοπάτι αδιάβατο και απόκρημνο με συναντάς
Η αγκαλιά σου πυξίδα στην ομίχλη της μοναξιάς μου 
Ένα θέατρο γεμάτο εικόνες βάλσαμο και παρηγοριά μου
Ψύχη μου αδέσποτη άραγε που με πας 
Σε περιβόλι μαγεμένο το άνθος φρόντισε μην είναι ξένο
Ορφανή και άνομη λαχτάρα μου
Λιώνει κραυγές στην βέβηλη κιθάρα μου
Ποτισμένος με χίλια λάθη ξορκίζω την ντροπή
Όσα ο νους δεν χώνεψε κι αρνήθηκε να δει
Είσαι κοντά μου μα μοιάζω μόνος
Στην πρύμνη της καρδιάς μου δεν λήγει ο χρόνος
Μου λες να είμαι ευτυχισμένος
Και ξαφνικά το παραμύθι μοιάζει χαμένο
Κομμάτια μαζεύω από όσα έχεις χάσει
Νιόβγαλτο ψέμα σε έχει χαράξει
Μπερδεμένο σύννεφο την σκιά σου τρομάζει
Της καρδιάς σου με ζεσταίνει το αγιάζι
Χνάρια σε ανυπότακτη λαλιά εντοπίζω
Σε όσα βιάστηκες να κρίνεις δεν έπαψα να ελπίζω